Af sagnfræði trúvarnarprestsins.

Eins og ég benti á í síðustu færslu, þá virðist ríkiskirkjupresturinn Gunnar Jóhannesarson vera farinn að lesa efni frá bandarískum bókstafstrúarmönnum. Eitt af vandamálunum sem þeir og Gunnar þurfa að leysa er það að ef við nálgumst guðspjöllin eins og sagnfræðingar nálgast aðrar heimildir, þá verður ljóst að furðusögurnar í guðspjöllunum eru einmitt það, sögur. Þess vegna vilja bókstafstrúarmennirnir og Gunnar meina að guðspjöllin séu alveg ótrúlega sérstök rit :

Við megum ekki líta framhjá því að þau rit sem greina frá þeim atburðum sem kristin trú grundvallast á eru söguleg rit; rit sem greina frá raunverulegum persónum og stöðum sem lesa má um í öðrum heimildum; rit sem voru skrifuð eigi síðar en tveimur kynslóðum eftir að þeir atburðir gerðust sem frá er greint. Þegar horft er til þess hversu stuttur tími leið á milli tilkomu ritanna sjálfra og þeirra atburða sem þau greina frá er ljóst að engin rit fornaldar jafnast á við rit Nýja testamentisins. Margt af því sem þau greina frá hefur líka verið staðfest á sagnfræðilegum forsendum og í krafti fornleifarannsókna. Þetta gerir allt tal um goðsögur ótrúverðugt. #

Einmitt, þannig að ef þú vilt halda því fram að saga af fjöldaupprisu sé helgisaga (held að það sé réttara en goðsaga), þá áttarðu þig greinilega ekki á því að ritið greinir frá raunverulegum stöðum og að það var ekki skrifað "tveimur kynslóðum eftir að þeir atburðir gerðust sem frá er greint"!

Ég held að flestir átti sig á því hversu heimskuleg svona rök eru, en það er skemmtilegra að hrekja þetta með því að benda á ógöngurnar sem Gunnar lendir í með svona aðferðafræði.

Ef Gunnar vill vera samkvæmur sjálfum sér þá þarf hann nefnilega líka að trúa öðrum furðusögum sem eru í betri heimildum en rit Nýja testamentisins. Sagnaritarinn Jósefus skrifar kringum árið 75 um uppreisn gyðinga og undanfara hennar. Tíu árum áður en hann skrifar segir hann til dæmis að kálfur hafi fætt lamb og hann segist hafa afskaplega góðar heimildir:

 

Besides these, a few days after that feast, on the one and twentieth day of the month Artemisius, [Jyar,] a certain prodigious and incredible phenomenon appeared: I suppose the account of it would seem to be a fable, were it not related by those that saw it, and were not the events that followed it of so considerable a nature as to deserve such signals; for, before sun-setting, chariots and troops of soldiers in their armor were seen running about among the clouds, and surrounding of cities. #

Kíkjum á það hvernig Jósefus kemur út í samanburði við guðspjöllin ef við notum punktana sem Gunnar nefnir:

1.  Söguleg rit: Rit Jósefusar hefur ýmis einkenni sagnarits, elsta guðspjallið hefur þau ekki og virðist stundum eiga að vera augljós skáldskapur.
2. Greina frá raunverulegum persónum og stöðum: Já, bæði ritin minnast til dæmis á Jerúsalem og Pílatus.
3. Skrifuð eigi síður en tveimur kynslóðum eftir að atburðirnir eiga að hafa gerst: Jósefus er samtímaheimild, atburðirnir sem ég vitna í eiga að hafa gerst um það bil tíu árum fyrir ritunartímann. Markúsarguðspjall er talið vera skrifað í fyrsta lagi í kringum 70, fjörutíu árum eftir atburðina
4. Margt hefur verið staðfest af sagnfræði og fornleifafræði: Efast um að þetta gildi frekar um guðspjöllin heldur en Jósefus.

Þannig að ef við beitum aðferðafræðinni hans Gunnars þá er allt tal um að sögurnar af kálfinum sem fæddi lamb og fljúgandi stríðsvögnunum séu goðsögur "ótrúverðugt".

Svo ekki sé minnast á lækningakraft munnvatns rómverska keisarans, skyggnigáfu stofnanda Vísindaspekikirkjunnar #, allar kraftaverkasögur Sai Baba og fleira, allt sem hefur betri heimildir en furðusögur guðspjallanna.

Stórkostleg uppgötvun prests

Þegar ég les nýlegar predikanir ríkiskirkjuprestsins Gunnar Jóhannessonar, þá er augljóst að hann er búinn að lesa eitthvað af efni frá bókstafstrúuðum trúvarnarmönnum frá Bandaríkjunum. Þeir eru ekki beint heiðarlegustu mennirnir í rannsóknum á frumkristni og ég býst við því að þaðan hafi hann fundið þessa ótrúlegu fullyrðingu sem er að finna í nýjustu ræðunni hans:

Tóma gröfin er staðfest í mörgum ólíkum heimildum, sem sumar hverjar má dagsetja innan við 10 árum eftir krossfestingu Jesú. #

Sannleikurinn er auðvitað sá að það er fyrst minnst á meintu tómu gröf Jesú í Markúsarguðspjalli, sem er talið vera ritað í fyrsta lagi í kringum 70, fjörutíu árum eftir krossfestingu Jesú.

Með kærleikann að vopni

Gunnar Jóhannesson er einn uppáhalds presturinn minn. Ástæðan er sú að ólíkt flestum öðrum ríkiskirkjuprestum virðist hann þora að tjá sig opinberlega um trúmál, en reyndar hefur hann ekki svarað mér þegar ég hrek skrifin hans. Þegar maður skoðar málflutning Gunnars, þá er kannski skiljanlegt að hinir prestarnir þori ekki að tjá sig um gagnrýni á kristna trú, svörin hans eru stundum svo ótrúlega klikkuð. Ég rakst á fínt dæmi áðan, Gunnar er að útskýra fyrir okkur hvers vegna kærleiksríkur guð virðist oft á tíðum vera geðsjúkur óþokki í biblíunni;

Enda þótt ýmsar frásagnir Gamla testamentisins séu óþægilegar og jafnvel skelfilegar eins og þær standa þá þarf ekki að taka þær beinlínis bókstaflega til þess að átta sig á einmitt þeim boðskap þeirra. Frásagan af Nóaflóðinu og tortímingu Sódómu og Gómorru koma til hugar. Þar er það ekki Guð sem kemur hinu illa til leiðar, hann er sá sem bregst við hinu illa. Slíkar frásögur segja meira um illsku manninn heldur en Guðs. Í þessu samhengi má rifja upp orð Páls postula í bréfi hans til Rómverja.

"Reiði Guðs opinberast af himni yfir öllu guðleysi og illsku manna sem kefja sannleikann með ranglæti. Það sem vitað verður um Guð blasir við þeim. Guð hefur birt þeim það. Ósýnilega veru hans, eilífan mátt og guðdómstign má skynja og sjá af verkum hans allt frá sköpun heimsins. Því eru mennirnir án afsökunar. Þeir þekktu Guð en hafa samt ekki tignað hann sem Guð né þakkað honum heldur fylltu þeir hugann af hégiljum og skynlaust hjarta þeirra hjúpaðist myrkri." (Rm 1.18-21)

Guð vill útrýma hinu illa og berst fyrir hinu góða. En það gerir hann með kærleikann að vopni og leiðarljósi. # 

Laun guðs í „Nóaflóðinu og tortímingu Sódómu og Gómorru“ var auðvitað sú að drepa nánast alla, en hann gerði það samt með „kærleikann að vopni og leiðarljósi“.

Hagsmunir ríkiskirkjunnar og ruglaðir prestar

Samkvæmt ríkiskirkjuprestinum Bjarna Karlssyni hefur ríkiskirkjan enga hagsmuni!

Í framhaldi af heilmikilli umræðu hér á Eyjunni um stöðu Þjóðkirkjunnar þá finnst mér brýnt að segja það að Þjóðkirkjan hefur ekki hagsmuni. 

Kristin kirkja á enga hagsmuni vegna þess að hún er ekki til sjálfrar sín vegna. Að því leyti sem kirkja gengur upp í sjálfri sér er hún ekki kristin. #

 „Rökin“ hans Bjarna eru sem sagt þau að kirkja sem er fullkomlega kristin hefur enga hagsmuni. Ef hann vill segja að af þessu leiðir að  ríkiskirkjan hafi enga hagsmuni, þá verður hann að halda því fram að ríkiskirkjan sé fullkomlega kristin. 

En það er lítið varið í þessu rök þar sem að ríkiskirkjan hefur augljóslega alveg helling af hagsmunum. Hún hefur hagsmuni af því að nýfædd börn séu sjálfkrafa skráð í trúfélag móður (þannig fær hún sóknargjöldin). Þegar út í það er farið hefur hún hagsmuni af sóknargjaldakerfinu sjálfu. 

Persónulega held ég að Bjarni Karlsson sé bara svo svakalega ruglaður í ríminu að hann trúir því virkilega að ríkiskirkjan hafi enga hagsmuni.